miércoles, 19 de agosto de 2009

Cambia todo cambia

Pues sí, todo cambia y dicen que todos los cambios son buenos.
Hoy he soñado contigo y con tu familia aunque las cosas en el sueño no eran en realidad como son. Tu y yo no tenemos hijos en común ni han habido pleitos ni abogados de por medio.
Solamente hubo un antes y un después.
Y hoy justo hace un año de ese "después". Aunque mirándolo por otro lado, el tuyo y el de ella, este es el primer año de un "hoy". ¿Cómo habrá sido el balance que hayas hecho? ¿Cuál debe ser el resultado? Mmmmm.... no lo sé y no debería importarme a estas alturas.
No me obsesiona pero si sigo diciendo que te echo de menos. ¿Para qué engañarme o engañaros?
Echo de menos la orientación que tienes cuando vas a un lugar nuevo que no conoces y enseguida retienes en tu memoria, y utilizas la lógica a la hora de los cálculos manuales. Eras mi pequeño héroe que me ayudaba a transportar mis maletas jeje
Eras un gran pilar Jose.
El lunes, cuando cogí el avión hacia Dinamarca miraba a Montse de cómo se despedía de su pareja y en parte estaba feliz porque sentir esa sensación de despedirse de tu medio pomelo y no verlo en un tiempo es bastante "dolorosa" aunque llevadera eso sí. Y sé que en ese aspecto será más fácil. Pero al mismo tiempo, sentí una punzadita de envidia porque sé que a mi no me echa de menos nadie ni yo a él en ese sentido. Bueno si es cierto que estoy bastante "pillada" por Luca y que da señales de vida pero él y yo no somos nada, oficialmente hablando. Ni siquiera sé si hay un futuro. Hay lo que haya en el presente.
Y recordé cuando nos fuimos las dos a Irlanda hace tres años y cómo las dos échabamos de menos a los respectivos al mismo tiempo y cómo hablábamos en la cabina con ellos. (El tuyo Montse sigue siendo el mismo y espero que lo siga siendo por mucho tiempo).
¿Mi balance? Sé que es positivo porque en un año he viajado sola, he pasado findes inacabables, he conocido a otras personas, he madurado a ostias porque del palo que me has dado me salieron unos morados jeje. Bueno, mi corazón se ha vuelto un poco más pequeño y un poco más receloso porque quiere enamorarse pero le da miedo.
Si, nuestros caminos hace tiempo que debían seguir su curso. Pero sigo votándote de menos rapaz y gustaríame moito saber de ti, que un día, diechesme (no se si es correcto) una señal de que aún estoy ahí. Non sei porque doi voltas a ese tema caduco. Voto de menos a tua amistade y tamen a tua risa e tus patas de galo al sonreir.
Daime envidia Vero porque pode disfrutar da tua compania e eu non.
E tamen voto de menos os teus abrazos.
Non sei si quero saber de ti o non. A verdade e que non sei nada de nada e quizas es mellor asi.
¿Si quiero que seas feliz? Buf, es una pregunta difícil para una persona a la que tanto he querido y a la vez me hizo tanto daño sin él quererlo.
No lo sé, supongo que si pero no es relevante hoy en día. Ya te lo diré dentro de un año más.

1 comentario:

Israel dijo...

gracias por tu aportacion a sant boi joves!!! eres un sol!
si quieres puedes poner fotillos vale?
en breve habra un par de personas que pondran diarios de sus viajes tb! la etiqueta a poner es viatgeteca

Un beso muyyyy fuerte