lunes, 2 de marzo de 2009

Pensamientos en voz alta

A veces pienso que desnudo mi alma en el blog, en algo público al alcance de cualquiera y que dejo ver claramente mis sentimientos... Si, es cierto. De todos modos, las personas que accedéis a este blog es porque sois mis amigos y no tengo reparo en que sepáis lo que pienso. Pero también sé que hay cosas que mejor no ponerlas aquí, tampoco es plan jeje
Nada nuevo hay que contar. Solo que ahora tengo una rutina a la que me debo y se que los fines de semana me estoy desfasando bastante y que gasto más de lo que debiera. Pero es que no lo puedo evitar. O más bien dicho, no lo quiero evitar.
Salgo porque no quiero sentir el peso de mi casa, porque quiero vivir la vida y quizá estoy recuperando el tiempo perdido. No considero que mi relación con Jose haya sido un pérdida de tiempo, al contrario. Me siento muy contenta de que haya sido el primero en prácticamente todo. Pero también es cierto que había una parte de mi como reprimida porque quería hacer muchas cosas y no estábamos en la misma onda.
Llevo días ya en que me acuerdo al pasear por la meridiana de nuestros paseos. Y sé que me hago daño porque al instante de pensarlo me empiezo a montar películas y me imagino como debe ser tu relación con Verónica. Se que me torturo. Pero no lo puedo evitar. Aunque quiero.
Le doy muchas vueltas a las cosas desde hace unas semanas para aquí. Y con las ganas de llamarte para ver como estas. Y lo voy alargando. A veces porque cuando tengo impulsos de hacerlo me decís que no lo haga. A veces, porque me parece que no me toca a mi dar el paso de llamar. Y porque de alguna manera aún sigo sintiendo rabia, decepción y dolor. Que no te mereces que lo haga.
Es como si me faltara un brazo.
Últimamente escucho Luz como terapia y al pensar en "lo nuestro se acabo, y te arrepentirás de haberle puesto fin a un año de amor. Y de noche, y de noche, por no sentirte solo recordarás..." Bueno, no creo que te sientas solo. Debes estar acompañadito. No sé si debes tener mucho tiempo para pensar en mi. Supongo que las ganas de saber de mi también están. Aunque no sé en qué medida ya que estás emparejado.
A veces pienso cómo te ha sido tan fácil comenzar de nuevo. Quizá son solo impresiones mías y no estás tan bien con ella como me podría imaginar. Que ha sido una vía de escape.
Estoy cansada de sentir que aún tengo que depurarme, que soy incapaz de dejarme querer. No puedo. Por esa misma razón pienso como es posible que a ti no te haya costado. Y me torturo lo se.
Hasta hace poco no tenía estos sentimientos y han vuelto. Pero ¿hasta cuando?
Ya va a hacer pronto 7 meses. Más de medio año. Tengo tantas ganas que desaparezcan como te ha pasado a ti...Por esa misma razón no te quiero llamar y no lo haré lo se. Pero me siento impotente y a veces triste, muy triste. Pero forma parte del puto duelo de los cojones del que tanto me hablabas.
¡Estoy cansada ya de ti y de tu fantasma!

3 comentarios:

necsak dijo...

Nena vamos a sacar la brigada cazafantasmas y va a desaparecer de golpe de tu mente!...
Nena amb els desfases que ens montem i que ens hem trobat, que somos como los petit suis...que ahora se llaman danonino XDjajaja juas...
El dinero que quemo el fin de semana es la mejor inversion de mi vida,que nos quiten lo bailao!!
Y tu que eres una mujeraza pa alante eh!! que los cangrejos se quedan atras...
Es normal tenir temporadetes en les que et ralles per el pasat, pero ja et dic q no val la pena malgastar temps, pensaments, llagrimes...ress!!!..es molt facil dir-ho pero es molt dur passar-ho i t´ho dic per experiencia ja ho saps...
A mes que aqui tienes a la rizos que es toda una madre corage como la mia ajjaja
Y mira ara tot em somriu...realment estic en un cuento de hadas..y por primera vez en la vida soy la princesa con principe que la corteja jjaa..me voy a dejar el pelo largo para lanzarle la trenza para que suba a mi balcon ajajja..
Aishhh wapissima, que vales un imperiaco..no me pierdas el tiempo pensando en mindundis..tu te mereces lo mejor del mundico..jajaj parlo giseliano!!
Un petonass XD

Anónimo dijo...

Hombre!!! Avui he tingut el primer regal del dia, jejje, obrir el teu blog i veure que per fi hi havia una nova entrada :) ( i es que ara que estic posada al dia mirant internet... com kestic al curro, llegint algu de vosaltres em sento més acompanyada :P).
Ai noieta, ja et veia jo aquests dies més tristota, però bueno, és normal suposo, ¿no? És inevitable que de tant en tant et torni a sorgir tot de cop, i és que els anys passats amb ell, no te'ls treu ningú, són masses coses viscudes, i és impossible esborraro tot amb mig any, o un o els que siguin, els records tacompanyaran sempre, formen part de tu, però també crec, que poc a poc aquests records ja no et faran tan mal. Viuras noves experiències i sensacions que faràn que vagis deixant això enrere, i el raconet cada cop s'anirà fent més petitó pq hi capiga la resta. I no et mortifiquis, pq estic segura que al igual que et passa a tu, a ell li passarà igual (en mayor o menor medida, però li passa, segur).
I tu nena, a tirar pa alante, como los de alicante, que et queden masses coses a fer pk t'entretinguis pensant pel camí en que fa o que deu estar fent, pensa en el que TU vols fer i el que POTS i VOLS fer, i a por ello. Diverteix-te, surt, gasta tot el que vulguis/puguis, i desconnecta, però ara que pots, aprofita també per fer les altres coses que volies fer i no podies, cursets, sortides, carnet... que vulguis que no, els caps de setmana omplen animicamente, però lo altre tb t'ajuda a passar la setmana i més que això t'acaba omplint com a persona, que jo sé que tens ganes d'aprendre moltes coses i lo millor que et fa il.lusió. Són noves experiències, nova gent, i noves coses que em podràs ensenyar, juas juas, que m'has de fer massatges, roba de patronatge, treure a fer un vol amb cotxe... ;P y un sin fin de cosas más. APROFITA ARA QUE POTS!!!!! que no trigaràs gaire a no poguer fotre quasi res un altre cop, jejje, y aprovéchalo mientras dure que estar com estàs ara (radiante y esplendorosa)és no un inconvenient, sinó una oportunitat.
Un petonàs guapa, y ara que som veïnes ja saps, pa lo que sea (sal, azúcar...)i un cafetó a St. Andreu tu i jo soletes en breve :*

Anónimo dijo...

P.D.: Per cert segueixo dient que t'hauries de dedicar a escriure, ni que sea por hobbie, que quiero presumir de amiga con best-seller... :) XD