jueves, 13 de octubre de 2011

Y a pesar de todo...

A pesar de todo lo que está saliendo bien, ¿por qué a pesar de todo siento tanta tristeza...?
La respuesta la sé.
He encontrado compi de piso (mu maja y conocida) en un barrio que no es del todo mi agrado, porque preferiría otro más céntrico, pero feliz porque todo es empezar y calidad/precio está muy bien.
Hoy me han llamado para un curro y que se empieza el lunes de la semana que viene teniendo en cuenta que el paro se me terminó justo éste mismo lunes.
Y a pesar de todo tengo miedo de quedarme encasillada en un barrio durante un año y de quedarme para siempre en curros "mediocres". Cierto es que aún no estoy viviendo allí, porque seguro que encuentro ventajas. Antes por nada del mundo quería un piso en el centro o alrededores y de un tiempo a esta parte veo que es lo mejor. Que he cambiado en ciertas cosas. Que me apetece bajar a la calle y saber que hay gente y que si me apetece tomarme algo a la hora que sea estarán los bares abiertos y sin problemas podré volverme a casa, sin preocuparme por perder el metro o coger el nit bus. Supongo que tengo que darle una oportunidad al barrio o tomármelo con calma, porque ya será un gran paso el que de.
Por lo que respecta al curro el horario es bastante caca y el sueldo idem pero es un curro de oficina. A ver qué aprendo y que personas conozco.
Pero al pensar en el barrio y en el horario pienso que no veré tanto a mi pareja. Sí ya sé que son niñadas. Pero no tanto. Porque últimamente lo veo más agobiado que nunca con la vida que lleva que no le gusta nada y que está llegando a su tope. Y veo que ni yo misma soy un consuelo para él sino que cada vez parece que sea parte de su rutina. Y me duele pensar que para alguien pueda llegar a ser su rutina...
Yo le amo como nunca pensé que pudiera querer a alguien, por encima incluso de la pareja con la que duré tanto. Y me hace falta y lo añoro aún sabiendo que vive en mi misma ciudad y que estamos a media hora de distancia en metro.
Me siento impotente por no poder cubrir ese espacio que le falta, por no poder llenar sus vacíos, por sentir que a veces, aunque me quiera, no sea suficiente. Y me siento idiota por sentir que a veces mendigo su cariño, cuando cada cual tiene una forma distinta de demostrar el amor que siente por los demás.
Me siento triste porque últimamente me da la impresión que su amor se está agotando o que necesita renovarlo separándose de mi.
Tengo miedo que un día me diga que no, que ya no más y que me diga que ya no encajamos el uno con el otro.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Bufff.... por donde empezar..., hace siglos que ya no leía este blog, de hecho ni me acordaba, hace unos días salió a la luz en una de nuestras conversaciones, y me prometí a mi misma volver a retomarlo, aunque me diese un poco de miedo lo que pudiera encontrar. He leído dos posts del 2009, y otros dos del 2011, y prometo írme leyendo más, aunque me cueste, todos los que no he leído hasta ahora, porque no te entiendo y quiero entenderte y es duro.

Imagino que mucho más duro es vivirlo, a parte, me lo has contado. Te he escuchado, una y mil veces, y te seguiría escuchando otras mil más, però, ¿cómo escuchar a alguién que no te escucha?
Por experiencia propia sé que no és fácil cuando se está obsesionada, tirar para adelante sin esa obsesión. Sé que no se puede comparar y que hay un abismo con mi caso, pero en reducidas cuentas, es lo mismo. Estar hasta las trancas por una persona que no te merece.¿Vale la pena intentarlo? Una y mil veces, sí. ¿Vale la pena apostar por algo díficil casi imposible? Sí, creo que también. ¿Vale la pena dejar el orgullo a un lado? Sí, en ocasiones. Se hace de todo, por amor, amistad... todo cuenta, y lo daría casi todo por cualquiera de los dos.
Ahora bien... ¿Vale la pena luchar por algo que no presumes que está perdido, sinó que sabes que lo está? ¿Vale la pena humillarse? ¿Vale la pena dejar de ser uno mismo para complacer al otro sin importar lo que vas dejando a cambio? ¿Vale la pena dejar de ser, para ser la sombra de alguién al que no le llegas ni a la suela del zapato? ¿Vale la pena sufrir tanto? ¿Vale la pena querer, darlo todo por un poco de atención? ¿Vale la pena echar una vida a perder por alguién? ¿Vale la pena sufrir tanto? Definitivamente no.

Supongo que sí que es más fácil escribirlo que decir según que cosas, aunque ya te las haya dicho sobradamente.
¿Qué pasó de aquella chica feliz, con pajaros en la cabeza, llena de ideas y proyectos, planes para realizar, viajes por hacer, cotorra sin más, payasa? Hay veces que te miro y no te reconozco y me haces sufrir. ¿Cómo alguién puede cambiar tanto? Y no lo digo por personalidad o respecto a mi, de eso no tengo ninguna queja, pero... ¿Cómo alguién puede quererse tan poco a uno mismo?

¿Què ha passat amb la Pat que jo coneixia? La que mu explicava tot, tan lo bo com lo dolent. Jo no jutjo a ningú. Cadascú és com és i jo t'estimo i t'estimaré sempre pel que ets, tant pel que m'expliques com pel que em deixes d'explicar i sé, però cada cop em fas i ens fas patir més. ¿Què he de fer pq torni la d'abans? I ja sé que tots canviem, però no tots ens autodestruïm, i a això m'estic referint, què més hauràs de suportar pq se t'acabin d'obrir els ulls? Pq burra no ho ets, i n'ets plenament conscient del que et passa, llavors... PER QUÈ NO REACCIONES?