domingo, 20 de mayo de 2007

Despues de la resaka chocolatera

Ayer me fui a una fiesta de los 80 y teniamos q ir un poco vestidos como entonces. Teniendo en cuenta q mi madre ya se ha desprendido de mucha ropa de la epoca y q lo q pudiese ponerme no me iria bien lo unico q pude encontrar fue una chaqueta roja con hombreras y con botones en forma de margarita.... en fin, mi disfraz no estubo muy currado pero por lo menos hortera era un rato jeje
Me he levantado con mucha energia y hasta he hecho abdominales pq tengo una boda muy especial en septiembre. Q relacion tiene? mi idea era comer sano e ir al gimnasio 2 veces por semana por lo menos desde enero... jeje (esta risa es significativa) He hecho dos encargos que tenia pendientes de anillos y demas, me he pegado una duchita relajante y he usado los potingues de Ives Rocher o The Body Shop o de mi curro (soy una adicta lo se) y me he puesto a mirar los blogs.
Pensando en todo en general he vuelto a pensar en la idea de irme a dublin otra vez pero esta vez para estar mas tiempo al ver q snap se va pa londres sin rumbo fijo. pero tal y como dice makarova si no se hace algo q siempre dices q haras es pq realmente no tienes ganas... y entonces me acuerdo de dominique o de la prima de jose q desde mu peques se han cargado de coraje y han empezado a dar vueltas por el mundo enriqueciendo su interior. y a mi me gustaria hacer eso tb pero creo q yo soy mas bien del tipo de persona digamos clasica, q todo tenga un circuito, "cobarde"...
claro q eso siempre se puede cambiar pero ¿tendre algun dia coraje para romper con todo y lanzarme a la aventura? sere capaz algun dia de vencer mi timidez y superar mis propios miedos? ayyyy con lo maja q soy yo jajaja
en fin (q largo este comentario, si has llegado hasta aqui perdona) por lo menos le doy vueltas en la cabeza y quiza algun dia me de un pronto de esos y deje de pensar diez mil veces q camino debo tomar y cual es el correcto.

4 comentarios:

Markus dijo...

Eis molt bé, la veritat es que jo molts cops també em trobo pensant en que hauria de fer algo enlloc de fer-ho directament, cosa que resulta frustrant. Suposo que tots necessitem sentir-nos segurs amb les decisions que prenem, i depenent del caracter de cadascú ens resulta més o menys necessari sentir que no l'estem cagant a cada passa que fem. Seria bo de tant en tant poder prescindir d'aquesta necessitat d'assegurar cada moviment i deixar que ens guiés el cor a l'hora de prendre decisions del tipus que plantejes. Hi ha gent a qui li resulta més fàcil que a d'altres. Molt bona entrada!

Anónimo dijo...

nunca se sabe cual es el camino bueno, incluso aunque esojamos el malo algo bueno y de esperiencia nos aportara.
Yo también me quiero ir a Londres y tengo miedo, pero hace siete años que quiero hacer algo asi y debo hacerlo ahora o desistir para siempre...solo estamos una vez y de herrores se aprende...
viva el chocolate jajaja...por cierto a ver si otro dis organizamos una fiesta de otra tematica o lo preparamos con mas tiempo para hacer unas fotos de la muerte jajajajajj XD
animos para perseguir los sueños y deseos!!!
muakkk
Ascen

DaeConE dijo...

Buff tantas veces hemos hablado de esto... Quizás es q queremos evitar esa temida vida tan cómoda y a la vez común: estudiar, trabajar, comprar piso, establecerte, tener hijos, tirar pa'lante y jubilarte...?

Anónimo dijo...

jajajajajaja... abdominales???? eso es remordimiento de conciencia?? :P Doncs jo com tu tb tinc aquest proposit del gimnas y lo de les abdominals cmo q tambien, però només he arribat al nivell previ, el mental. Las pienso pero no las hago, y decididamente no funcionan, y si no diselo a mi niña que cada dia està més formosa (a la panxa me refereixo...).
Jejeje, quina barreja català castellà, però bueno, como siempre que estoy contigo, sera por lo de tener padres ambidiestros...

Y lo de marxar, la por, és la normal noieta, a tots ens espanta allò que no coneixem, i deixar la "seguretat" que tenim aquí, però si tu realment vols fer-ho i que no et quedi una espineta clavada, endavant!!!!!, a més, tampoc fa falta que hi marxis una llarga temporada sí és això el que t'espanta, ves-hi tres mesos per probar... no?

Jejejje, bueno pos nada, que ya me he introducido en tu blog :P Animos que tu puedes con todo lo que te propongas y ara prou xocolata, que hem de pensar en els casaments!!!! :( jajjaja. Petonarrus :*

Jorg.