martes, 18 de septiembre de 2007

Una de cal y una de arena

Ala, menudo post he puesto como vuelta al ruedo no? ay si es q una es asi, un poco de sopeton.
Pues os tengo q contar q las vacaciones muy bien (a buenas horas lo cuento pensareis) y q solo me fui a galicia. El resto de dias por aqui aunq fue mu bien eso de dormir tardecito.
He vuelto al curre aunq no estare muxo tiempo mas alli. Soy un poco cobarde pero tengo q tomar las riendas de mi vida y me trasladare dentro de poco a Vilafranca a vivir con el Josete, gallego por haber nacido en esta comunidad y no pq un sudamericano lo haya llamado de tal forma.
Me refiero a q tengo q decirles adios pero todavia no tengo currele por esos lares y el miedo me entra en el cuerpo cuando pienso q no tengo ingresos con los q contribuir a nuestro hogar. Miedo tb pq si la cosa va mal pues oye, q son 5 años ya de estar juntos aunq bueno, mejor ahora q dentro de dos años. Y estoy un poco decepcionada conmigo misma por no ser un poco mas lanzada.
Y na, q hace poco se caso una niña a la q quiero un monton (bueno, niña de casi 27 añitos llamada Miriam, ole como iba de wapa) y q conocemos Montse y yo desde el insti (ala, como al salir de clase) y tube q leer. Si señores, aqui una tia la mar de timida y pudorosa con mi vestido de princesa de color azul y zapatos de tacon. Y no me cai ni lei mal ni na de na, ole, pero los pies un horror oye, q me dolian una barbarite.
Me he apuntado a dos cursos de la casa elizalde: decora tu casa y pintura de interiores. Ala, q voy a dar rienda suelta a todo lo q me gusta, ya esta hombre ya.
El dia q tengais un bar, una tienda o vuestra casita pa reformar (y si veo q me sale bien la cosa) os lo pintare yo ea, pq ire con mi mono, mi bocata de jamon y mi radiocasete con cintas de cuando iba a la EGB. Pero os aviso, q a mi la hucha no me la ve nadie eh (esto ha quedado muy soez, lo se, pero ya el sueño me embarga y no lo quiero modificar)
1 beso preciosos/as

Ja ha passat un any...i una mica mes

Doncs si, ja ha passat una mica mes d'un any. Com ha passat de rapid!
Ja fa mes d'un any q no et veig ni escolto la teva veu, ni veig les teves mans...
Ja no escolto com rundines per tonteries, ni m'expliques les teves histories que m'encantava sentir. Ni com feies els gestos amb les mans per explicar-ho, ni les teves cares de pallasso, ni tampoc veig el teu llapis darrera l'orella mentre feies alguna de les teves obres, com el bagul q tinc aqui al meu canto...
Mai et vaig dir q t'estimava. Tu a mi tampoc. Ves per on, mai hagues dit q t'enyoraria tant i q t'estimava tant. Mai hagues dit q de tant en tant, a l'hora d'enrecordar-me de tu per qualsevol tonteria, ploraria... en sentir la canço per acomiadar-nos de tu, en pensar en alguna de les ximpleries q deies, inclus en les vegades q em vas fer enrabiar.
M'enrecordo de la mona q em vas portar un dia d'amagat tot i q no et corresponia a tu portar-me-la. No t'imagines quina il·lusio em va fer!
M'enrecordo de la passejada per Blanes amb la iaia amb el teu bigoti blanc de "puro capricho".
I de les teves celles i de les teves patilles... pero sobretot del teu somriure.
I de la teva ma l'ultim dia amb la qual ens vem dir mes coses de les que mai ens vem dir amb paraules.
Feia temps volia escriure't alguna cosa, aixi de tonteta, per dir-te q t'enyoro mes del q em pensava i q t'estimo mes del q creïa. Ves per on!
I aqui em tens com una pamfila, amb el mocador a la ma.
Sentint, de tant en tant, el tacte rugos de la teva ma d'aquell dia i la teva mirada a la memoria.
Un peto ben fort...